“អរុណសួស្តី។ ខ្ញុំឈ្មោះសុភី ហើយខ្ញុំជាកូនស្រីរបស់ ផ្លាំង។ ជាដំបូង ខ្ញុំចង់អរគុណអ្នកគ្រប់គ្នាដែលបានចូលរួមជាមួយពួកយើងនៅថ្ងៃនេះនៅក្នុងបន្ទប់នេះ និងតាមអ៊ីនធឺណិត។ ការគាំទ្ររបស់អ្នក និងការចងចាំពីឪពុករបស់ខ្ញុំដែលអ្នកបានចែករំលែកជាមួយខ្ញុំ មានអត្ថន័យច្រើន។

តាំង​ពី​ខ្ញុំ​ដំបូង​មក ខ្ញុំ​ចង់​និយាយ​ពី​ជីវិត​របស់​គាត់​មុន​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​មក​ជាមួយ និង​អ្វី​ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​គាត់​ក្លាយ​ជា​បុរស​ដែល​រឹង​មាំ​ដែល​យើង​ស្រលាញ់។

ឪពុក​របស់​ខ្ញុំ​បាន​កើត​នៅ​ពេល​ដែល​សង្រ្គាម​លោក​លើក​ទី​ពីរ​ជិត​ឈាន​ចូល​មក​ដល់។ ឪពុកម្តាយរបស់គាត់ជាកសិករ ចិញ្ចឹមគាត់ និងបងប្អូនបីនាក់របស់គាត់។ រយៈពេលនៃជីវិតរបស់គាត់ត្រូវបានចំណាយពេលជាមួយព្រះសង្ឃមុនពេលគាត់ចាប់ផ្តើមដំណើររបស់គាត់ដែលនាំគាត់ទៅប្រទេសបារាំងជាកន្លែងដែលគាត់បានសិក្សានិងបម្រើនៅក្នុងកងពលបរទេស។ ដោយ​តែងតែ​ធ្វើ​ជា​បុរស​ដែល​ចេះ​តែ​ចេះ​និយាយ គាត់​បាន​ក្លាយ​ជា​គ្រូ​បង្រៀន​នៅ​ប្រទេស​ឆាដ​មួយ​រយៈ។

ត្រឡប់មកកម្ពុជាវិញ គាត់បានបន្តបង្រៀនរហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៧២ នៅពេលដែលសង្រ្គាមស៊ីវិលកម្ពុជាបានឈានទៅដល់ការបិទសាលារបស់គាត់។ ពេល​នោះ​ហើយ​ដែល​គាត់​ផ្លាស់​ទៅ​ភ្នំពេញ​ជាមួយ​ប្រពន្ធ​ដើម្បី​រក​ទី​ជម្រក​ពី​អំពើ​ហិង្សា។ នៅទីនោះ គាត់បានរកឃើញការងារជាមួយទីភ្នាក់ងារសារព័ត៌មានបារាំង។

នៅឆ្នាំ 1974 កូនស្រីដំបូងរបស់គាត់ឈ្មោះ Kittia បានកើត។ នៅឆ្នាំបន្ទាប់ ខ្មែរក្រហមបានបង្ខំប្រជាជនរាជធានីឱ្យចូលទៅក្នុងជនបទកម្ពុជា។ វាគឺជាការដួលរលំនៃទីក្រុងភ្នំពេញ។ ឪពុក​ខ្ញុំ​បាន​នាំ​គ្រួសារ​គាត់​ទាំង​ម្តាយ ប្រពន្ធ និង​កូន​ស្រី​របស់​គាត់​មក​ជា​មួយ​គ្នា ហើយ​ពួក​គេ​ដើរ​លេង​តាម​ជនបទ​ដោយ​ថ្មើរ​ជើង​ដោយ​សង្ឃឹម​ថា​នឹង​ត្រឡប់​ទៅ​ទីក្រុង​វិញ។ នៅក្នុងភាពវឹកវរនៃសង្រ្គាមគាត់បានបាត់បង់គ្រួសាររបស់គាត់ហើយបានចាប់ផ្តើមជាថ្មីនៅ Quebec ។ វានៅទីនោះដែលគាត់បានជួបម្តាយរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំកើតនៅឆ្នាំ ១៩៨៨។

ទំនាក់ទំនងរបស់ខ្ញុំជាមួយគាត់មានការវិវត្តពេញមួយជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ យើងមានការឡើងចុះ ជាពិសេសធំឡើងជាក្មេងស្រីជំទង់តែម្នាក់ឯងជាមួយគាត់។ វាត្រូវបានប៉ះពាល់ជាពិសេសនៅពេលដែលខ្ញុំបានផ្លាស់ទៅក្រៅប្រទេស ហើយទំនាក់ទំនងរបស់យើងបានផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងទូលំទូលាយនៅលើអ៊ីនធឺណិត ដែលជាកន្លែងដែលយើងបានចែករំលែកសារជាអក្សរ រូបថត និងវីដេអូជាច្រើនអំពីជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង។ ក្នុង​សារ​ទាំងនោះ គាត់​បាន​បន្ត​ផ្តល់​ការ​សម្រាល​ទុក្ខ ដំបូន្មាន និង​សំខាន់​បំផុត​គឺ​ការ​សើច។ ខ្ញុំ​ដឹង​គុណ​យ៉ាង​ខ្លាំង​ចំពោះ​ជីវិត​ដែល​ឪពុក​ខ្ញុំ​បាន​ផ្តល់​ឲ្យ​ខ្ញុំ។ វា​គឺ​តាម​រយៈ​ប្រាជ្ញា​របស់​គាត់ ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ក្លាយ​ជា​មនុស្ស​ស្រី​ដែល​ខ្ញុំ​មាន​សព្វ​ថ្ងៃ។

មនុស្សតែងតែចាប់អារម្មណ៍ថាគាត់មានសង្គមបែបណា។ គាត់តែងតែអាចជជែកជាមួយនរណាម្នាក់ដែលគាត់បានជួប។ គាត់តែងតែមានរឿងចង់ប្រាប់ ហើយការរាប់អានមិត្តគឺជាធម្មជាតិទីពីរសម្រាប់គាត់។ ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​និយាយ​រឿង​នេះ​ទៅ​កាន់​មនុស្ស ខ្ញុំ​ត្រូវ​បាន​គេ​ប្រាប់​ថា​ខ្ញុំ​ជា​កូន​របស់​ឪពុក​ខ្ញុំ​ខ្លាំង​ណាស់។ ខ្ញុំ​កាន់​លក្ខណៈ​នេះ​ដោយ​មោទនភាព។

ការដឹងគុណរបស់ខ្ញុំចំពោះគាត់កាន់តែស៊ីជម្រៅក្នុងអំឡុងពេលមកលេងពីរបីលើកចុងក្រោយរបស់ខ្ញុំនៅទីនេះនៅ Georgetown ក្នុងឆ្នាំនេះ។ ការជួបជាលើកដំបូង មនុស្សដែលបានចែករំលែក និងបង្កើនជីវិតរបស់គាត់ក្នុងទសវត្សរ៍មុន ឬច្រើនជាងនេះ ខ្ញុំបានឃើញវិធីជាច្រើនដែល joie de vivre របស់គាត់បានប៉ះអ្នកជុំវិញគាត់ ហើយមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ដែលមើលទៅគាត់។

ខ្ញុំត្រូវតែបង្កើតមិត្តថ្មីរាប់សិបនាក់ ដែលជាមិត្តរបស់ឪពុកខ្ញុំកាលពីខែមុន ដែលភាគច្រើននៅជាមួយយើងសព្វថ្ងៃនេះ។ ផ្ទុយទៅវិញគាត់បានបង្កើតមិត្តថ្មីតាមរយៈការជជែកតាមវីដេអូដែលខ្ញុំបានបង្កើតឡើងសម្រាប់គាត់ជាមួយនឹងរង្វង់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំទូទាំងពិភពលោក។ ពេលដែលខ្ញុំពិបាកចិត្តពេលសម្រាកព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យ ខ្ញុំក៏បានបង្កើតអនុស្សាវរីយ៍ល្អៗរបស់ខ្ញុំជាមួយគាត់តាមរយៈការសើច និងឆ្លងកាត់ទុក្ខលំបាកដែលលួងគាត់ក្នុងគ្រាចុងក្រោយរបស់គាត់ — នេះក៏ជាពេលដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាយើងពិតជាបានពង្រឹងទំនាក់ទំនងឪពុក និងកូនស្រីរបស់យើង។ ទោះបីជាគាត់មិនមែនជាមនុស្សខាងវិញ្ញាណ ឬសាសនាអស់មួយជីវិតរបស់គាត់ក៏ដោយ ប៉ុន្តែគាត់បានផ្ទុកនូវថាមពលផ្លូវចិត្តដ៏ខ្លាំងក្លាដែលគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ដែលថា មិត្តភក្តិជិតស្និទ្ធរបស់ខ្ញុំ សូម្បីតែអ្នកដែលមិនដែលជួបគាត់ អ្នកចូលរួមរបស់គាត់ និងខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់ត្រូវបានគាត់មកលេងក្នុងសុបិនរបស់យើងកាលពីសប្តាហ៍មុន។ ខ្ញុំស្រលាញ់ការចងចាំក្នុងសុបិនទាំងនោះ នៅពេលដែលខ្ញុំស្រលាញ់អ្វីដែលខ្ញុំបានចែករំលែកជាមួយគាត់នៅក្នុងការពិត ខណៈពេលដែលគាត់នៅជាមួយយើង។

ខ្ញុំនឹងបញ្ចប់រឿងនេះដោយដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅដែលឪពុកចូលចិត្តមួយក្បាល 'For Whom the Bell Tolls' ដែល Hemingway បានសរសេរថា 'ពិភពលោកគឺជាកន្លែងដ៏ល្អ និងមានតម្លៃក្នុងការតស៊ូ ហើយខ្ញុំស្អប់ខ្លាំងណាស់ក្នុងការទុកវាចោល។'

កូនស្រលាញ់លោកប៉ា ហើយខ្ញុំនឹងយកចំណែករបស់អ្នកនៅក្នុងចិត្តជានិច្ច។”